امید عبارتست از خواستن مطلوبى که در آینده قابل تحقق است و چون قابل تحقق است، بالضروره مبتنى بر واقعیات و یا بر آنچه که قابل تبدیل است، مى باشد. لذا امید آن پدیده روانى است که هر چه بر واقعیات و حقایق بیشتر تکیه داشته باشد، مفیدتر و محرکتر خواهد بود. بر خلاف آرزو که با امثال این جملات (اى کاش چنین باشد) (اى کاش چنین پیشامد کند) ابراز مى گردد. لذا آرزو نوعى خواستن است که خواسته شده فعلا تحققى ندارد و از عوامل و عللى که ممکن است آن خواسته شده را در آینده تحقق ببخشد، اثرى و نشانى وجود ندارد. به همین جهت است که انسان در حال آرزوهاى دور و دراز مجبور است انرژى هاى مغزى خود را در ساختن تصنعى علل و عوامل و جا به جا کردن حقایق و حذف و انتخاب نامعقول واقعیات مستهلک نماید.

     با این بیان، آرزو نوعى خواستن است که خواسته شده تحققى ندارد. از این رو ممکن است منشا آثار منفى و نیز موجب کوتاهى در وظایف فعلى شود.

     در مناجات امام سجاد(ع) آمده است: خدایا! از دعایى که حجاب جلو آن را گرفته و امیدى که خلاف واقع است به تو پناه مى برم.

    آرزهاى غیرواقعى و طولانى، آدمى را از خدا دور مى کنند و زمینه هاى تربیتى و معنوى او را از بین مى برند. خداوند خطاب به حضرت موسى علیه السلام فرمود: "اى موسى! در دنیا آرزوى طولانى نداشته باش، زیرا سنگدل مى شوى."